“ไปสักมาเจ็บมั้ย ไม่เจ็บหรอ”
นี่คือคำถามที่เราได้รับบ่อยๆ
เรามักจะตอบไปว่า “เจ็บ แต่ตอนนี้ก็ไม่เจ็บแล้ว”
ซึ่งบางทีจะฟังเหมือนกวนตีน แต่นั่นคือความจริง เพราะตอนสักก็เจ็บจริง แต่มันก็หาย ตอนนี้ก็จำอาการเจ็บนั้นไม่ได้แล้วว่าเจ็บยังไง แต่ที่รู้คือรอยสักสวยงามที่เราต้องการมันยังคงอยู่ อันนี้คือสิ่งที่้เราจำได้มากกว่าความเจ็บ
หลายครั้งก่อนลงไปว่ายน้ำ จะหันไปชวนป่าป๊า และทุกทีป๊าก็จะบอกว่า “ไม่เอา หนาว” ซึ่งทำให้ฉันเกิดลังเลใจมาแว่บนึง บางครั้งก็ล้มเลิกความตั้งใจซะดื้อๆ แต่พอมาคิดต่อ …เอ้อ หนาวแล้วไง หนาวได้ มันก็หายหนาวได้นี่หว่า ที่น่ากลัวกว่าหนาวคือ ร่างกายที่อ่อนแอและเซลลูไลท์ที่ต้นขา พอว่ายน้ำเสร็จขึ้นมา ป่าป๊าถามว่า หนาวมั้ย ?
“ก็หนาว แต่ก็ได้ว่าย” ฉันตอบ
ประเด็นที่จะพูดคือ ความกลัวมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ แต่บางทีเราไปกลัวผิดที่ผิดทาง พอกลัวแล้วก็หยุดอยู่เท่านั้น
หลายๆครั้งที่เราเกิดกลัวที่จะทำอะไรขึ้นมา แล้วมาคิดต่อว่า ที่กลัวน่ะ กลัวอะไร แล้วถ้าสิ่งที่กลัวมันเกิดขึ้น แล้วยังไง worst-case scenario คือยังไง เอาเข้าจริงๆ มันไม่เห็นจะมีอะไรร้ายแรงเลย
ช่วงนี้เนื่องจากเพิ่งย้ายเมืองมา เลยเกิดความเปลี่ยนแปลงในชีวิตค่อนข้างเยอะ ตอนนี้เลยว่างงานและเกิดอาการเซ็งๆอยู่หน่อยๆ ซึ่งจะว่าไปทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนที่วางไว้ เวบไซต์ก็ทำเสร็จตามกำหนด หารีเสิร์ชคณะละครที่นี่ก็ทำแล้ว อีเมลก็เพิ่งส่งไป ด้านการเงินก็ยังพอประทังชีวิต มีเก็บเผื่อไว้ 2-3 เดือนเพราะรู้ว่าช่วงย้ายเมืองมาแรกๆจะไม่มีรายได้ ทีนี้แม้เราจะคิดมารอบคอบ แม้เราจะวางแผนมาอย่างดี แต่ก็อดกังวลใจกับสิ่งที่ิอยู่เหนือความควบคุมเราไม่ได้อยู่ดี แล้วอยู่ๆ ชีวิตกลับเข้าลูปเดิมเฉ๊ยย นั่งดูเฟสบุ้คทั้งวันทั้งคืน อ่านข่าวบันเทิง และ….กำลังจะเริ่มดูซีรีย์….
พอ! ฉันจะไม่กลับไปตรงนั้น เพราะมันออกมายาก
ชีวิตฉันต้องแอคทีฟ ฉันจะมาเล่นบท passive รอคอยโอกาสไม่ได้ เลยตัดสินใจตัดไฟแต่ต้นลม เอาตัวออกจากบ้าน ออกจากหน้าออกจากจอ ออกไปเดินป่าเดินเขาซะหน่อย
อาทิตย์ที่แล้วเลยได้เดินกันจ้าละหวั่น
และนี่คือสิ่งที่ได้พบ
- ภูเขา ทำให้เรารู้ว่า เราตัวเล็กนิดเดียว
- ขนาดตัวเรายังเล็กนิดเดียว ปัญหาของเรายิ่งโคตรจะเล็กเข้าไปใหญ่
- การเดินทางไกล แม้มันจะเหนื่อย แต่พอพัก มันก็หาย
- สิ่งที่ไม่หาย คือประสบการณ์ที่ได้เดินและภาพวิวตรงหน้า
- สิ่งที่น่ากลัวกว่าความกลัว คือการไม่กล้ายอมรับว่าเรากลัว
- สิ่งที่น่ากลัวไปยิ่งกว่าการไม่ยอมรับว่าเรากลัว คือการไม่รู้ตัวว่ากลัว
- สิ่งที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นจากการไม่รู้ตัว คือการสร้างเกาะกำบังให้ตัวเอง
- หลายๆครั้ง เราสร้างเกาะกำบังได้ดี หนาแน่น และแยบยล จนตัวเราเองก็จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
ตอนย้ายมาแคนาดาแรกๆได้รับคำแนะนำจากหญิงเปรี้ยววัย 60 กว่าว่า ถ้าคิดถึงบ้าน ให้ออกไปเดินเล่น ถ้าเหงา ให้ออกไปเดินเล่น ถ้าเครียด ก็ให้ออกไปเดินเล่น นางบอกว่า เพราะการขังตัวเองอยู่ในห้อง มันไม่เกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยออกมาเดินก็ได้เห็นคน ได้เห็นถนน ได้เดิน ซึ่งตอนแรกมันก็ฝืนๆอ่ะนะ คือคนมันกำลังห่อเหี่ยว มันไม่มีกะจิตกะใจอาบน้ำแต่งตัว ออกไปข้างนอก แต่พอฝืนทำได้ 3-4 ครั้ง ก็เริ่มเห็นผล … มันจริงนะ …อยู่ในห้อง/ในบ้าน ชีวิตมันไม่เกิดอะไรขึ้น
สุดท้ายการออกไปข้างนอกไม่ได้ให้คำตอบฉัน แต่กลับให้คำถามมามากมาย หนึ่งในนั้นคือ ฉันกลัวอะไร